Helemaal op onze plek

Het is rustig op de nieuwbouwlocatie aan de Beiaard (Klokkenlaan). De bouw ligt tijdens de bouwvakantie even stil. Net voor de vakantie zijn 2 van de 4 woongebouwen opgeleverd. De bestrating ontbreekt nog, tot aan de stoep bij de hoofdingang liggen tijdelijk rubberen matten. We bellen aan. Marie-Louise, Kitty en hondje Harry maken de deur voor ons open met een vrolijk ‘kom binnen’.

Een nieuw huis

Nog maar een paar weken geleden ging de sleutel in het slot van hun splinternieuwe appartement. Ze zijn al aardig gesetteld, toch staan er hier en daar nog dozen waarvan de inhoud nog een plekje moet krijgen. Marie-Louise: “Dat komt allemaal nog wel. We komen uit een groot huis op De Haren. De zolder daar stond helemaal vol. We hebben al veel weg gedaan. Verkocht via Marktplaats en naar de kringloop gebracht. Tja … als je veel ruimte hebt, verzamel je ook veel spullen.” Kitty vult haar aan: “We hebben zelfs onze meubels moeten verkopen, omdat die te groot waren voor hier.”

Links Kitty, rechts Marie-Louise en hondje Harry

Vertrek uit De Haren

Het stel woonde sinds 2005 op de Eerste Haren. Ze dachten er al een tijdje over om te gaan verhuizen toen het bericht kwam dat hun woning mogelijk gesloopt ging worden voor de nieuwbouw. “We wilden naar een gelijkvloerse woning in verband met mijn gezondheid”, vertelt Kitty, “daarom waren we er eigenlijk snel uit: we stemden voor sloop en maakten gebruik van het Sociaal plan. Door mijn COPD heb ik weinig adem en is lopen moeilijk.” Marie-Louise: “Daarom hebben we een appartement op de 1^e verdieping gekozen, zodat Kitty als de lift uitvalt toch nog via de trap kan.”

Past het?

Het stel heeft ook andere woningen bekeken, maar besloot uiteindelijk toch voor dit huis te gaan. “Marie-Louise zei dat het wel goed zou komen. Ik kon me vanaf een tekening helemaal niet voorstellen hoe groot dit appartement is en of onze spulletjes erin zouden passen”, vertelt Kitty, “Marie-Louise heeft toen in onze woonkamer gemeten hoeveel kleiner het appartement is. Dat scheelde maar een meter.” Toch was Kitty pas echt opgelucht toen ze voor het eerst bij de nieuwbouw mochten gaan kijken. “We deden de deur open, alles was zo mooi licht met al die ramen. Het voelde heel ruimtelijk. Er viel echt iets van me af. Een opluchting voor ons allebei”, lacht Kitty.

Bezige bijtjes

Ook al hebben ze beiden flinke uitdagingen met hun gezondheid, toch maken ze er het beste van. Kitty haakt erop los; de meeste in de Oeteldonkse kleuren rood wit en geel. De verkoop op de facebookpagina Oeteldonkse spullekes loopt als een tierelier. Marie-Louise is al even creatief en actief. Naast schilderen en puzzelen is ze elke maandagochtend bij de Noorderkroon te vinden. Marie-Louise: “Door mijn reuma kan ik niet werken. Dat was een flinke omschakeling. Ik vind het nu heel fijn om als vrijwilliger activiteiten met demente mensen te doen. Bingo, sjoelen, meezingen met oude, bekende liedjes. Heel leuk allemaal.”

De Haren

Op de vraag of ze De Haren missen, is het eerlijke antwoord ‘nee’. Marie-Louise grapt: “We hebben gewoon onze oude buurvrouw meeverhuisd naar hier. Zij woont in de flat hiernaast. Samen met haar hondje Jip; de grootste vriend van Harry. Dus ja, we hoeven niet veel te missen.” Waarop Kitty lachend zegt: “Nou onze tuin mis ik wel hoor. Het was toch wel makkelijk om Harry daar even snel uit te laten.”