Hier is ons thuis 

Middenin coronatijd afscheid moeten nemen van een geliefde én in diezelfde tijd horen dat er mogelijk nieuwbouw komt op de plek waar je woont. Het overkwam moeder Ans Aarsel – Van de Leemput,  dochter Angelique en kleindochter Naomi. Moeder en dochter vertellen hun verhaal.

Angelique: “We vertellen ons verhaal om zo het hele gebeuren een beetje af te kunnen sluiten voor onszelf en weer positief naar de toekomst te kijken.”

Overdonderd
Het is 4 november 2020. Ans en haar man Theo testen beiden positief op corona. Precies op die dag viel de brief van Zayaz in de brievenbus. Met de boodschap dat hun huizenblok aan de Derde Haren op de nominatie stond voor sloop en vervangende nieuwbouw. Ze hadden steeds verwacht en gehoord dat de woningen zouden worden gerenoveerd en waren helemaal overdonderd. “We zagen de toekomst net weer een beetje positief in. Mijn man Theo had een jaar daarvoor longkanker gehad en het ging juist weer beter met hem. Dus je snapt dat we erg boos en verdrietig waren”, vertelt Ans, “dit is echt ons thuis.”

Afscheid
In de tijd dat de brief kwam, waren Ans en Theo beiden ziek. Ans had niet zoveel coronaklachten maar bij Theo ging het helaas snel achteruit. En na een kort ziekbed moesten Ans, Angelique en Naomi afscheid van hem nemen. Angelique: “Door de coronamaatregelen moesten we alles op afstand regelen. Heel heftig allemaal, maar gelukkig hebben we een mooi afscheid gehad.”

Hier is ons thuis
Theo en Ans tekenden in 1974 als eersten uit hun blok de huurovereenkomst met destijds Ons Belang (nu  Zayaz). Het voelde direct als hun thuis. Ans: “Het is zo’n fijn huis, zo’n fijne plek met de grote tuin en het veldje hierachter.” Angelique valt haar moeder bij: “Het veldje, dat was en is nog steeds dé ontmoetingsplek van de buurt. Als kind speelde ik daar altijd met de buurtkinderen. En toen mijn dochter nog klein was speelde zij er ook weer. Wij wonen hier niet meer maar komen vaak naar mijn ouderlijk huis, mijn ’thuis’.  

Naast het veldje zorgen ook de buurtgenoten voor het ‘thuisgevoel’. Ans: “We zijn ongeveer tegelijkertijd hier in het blok komen wonen. De kinderen zijn hier samen opgegroeid. We hebben echt een sterke band met elkaar. We letten op elkaar. Zeker nu ik alleen ben, is dat erg fijn. Ik krijg kaartjes, bloemen en zelfs soep.”

Strijden
“Ik wilde mijn thuis niet kwijt en wilde dat mijn moeder op haar veilige plek kon blijven. Dus ik ben gaan strijden, dat zou mijn vader ook gedaan hebben. We hebben overal aan de bel getrokken en ons verhaal gedaan: bij Zayaz, bij de gemeente. Ik heb zelfs gesproken tijdens een bijeenkomst van de gemeenteraad. Iedereen was ontroerd over wat ik te vertellen had. Uiteindelijk hebben we als buurt toch echt wel wat bereikt, met hulp van de SP… dit blok wordt vooralsnog niet gesloopt”, vertelt Angelique trots.

Thuis met de buurt
Ans:  “Ons huis krijgt nu een grote opknapbeurt. Dit goede nieuws kwam helaas te laat voor Theo en dat maakt me nog wel eens verdrietig. Ik ben wel heel blij dat ik hier op mijn vertrouwde plek, bij mijn buren en met mijn lieve hond Snowy, kan blijven wonen. Zij zijn zo lief voor mij, houden alles in de gaten. Buurmannen Jopie en Bert knappen zelfs mijn tuin op. Dus nee, ik wil hier niet weg. Hoe het over 10 of 15 jaar is, zie ik dan wel weer. Dan ben ik ook weer een stuk ouder en wie weet hoe ik er dan bij zit. Dat is een zorg voor later.

Opknapbeurt
Eind juli 2022: Ans’ huis staat nu nog in de steigers, het wordt opknapt. “Het is een hele klus, die opknapbeurt, maar wat zijn die werklui toch geweldig. Ze luisteren niet alleen, ze zijn ook heel vriendelijk en behulpzaam”, zegt ze vol overtuiging. We hebben ze laatst op Bossche bollen getrakteerd. Dat hebben ze zeker verdiend!”